Gilbert Keith Chesterton (ur. 29 maja 1874 w Londynie, zm. 14 czerwca 1936 w Beaconsfield) – brytyjski pisarz.

Urodził się i wychował w domu londyńskiego kupca Edwarda Chestertona. Po zdobyciu podstawowego wykształcenia podjął naukę sztuk plastycznych w Slade School of Art przy Uniwersytecie Londyńskim. Nigdy jednak nie ukończył studiów wyższych. Przez krótki okres po zdobyciu wykształcenia był rysownikiem i karykaturzystą, następnie wybrał dziennikarstwo i publicystykę. Reprezentował poglądy konserwatywne, przeciwstawiał się ideom socjalizmu i agnostycyzmu. Był mistrzem groteski, paradoksu i humoru absurdalnego. Występował w publicznych polemikach m.in. przeciwko G.B. Shawowi i H.G. Wellsowi. W młodości przejawiał postawę agnostyczną; z czasem zmienił poglądy i włączył się w nurt odnowy duchowej Kościoła anglikańskiego. W 1922 przeszedł z anglikanizmu na katolicyzm. Swoją drogę do poznania wiary opisał w monumentalnym dziele Ortodoksja. Pod wpływem katolickiej nauki społecznej stworzył wraz z Hilairem Bellokiem teorię tzw. dystrybucjonizmu, odrzucającą zarówno kapitalizm, jak i socjalizm, głoszącą potrzebę budowy społeczeństwa opartego na upowszechnieniu drobnej własności.

Był sympatykiem Polski (którą odwiedził w 1927), co przyczyniło się do jego popularności w tym kraju już w dwudziestoleciu międzywojennym.

Gilbert Keith Chesterton (ur. 29 maja 1874 w Londynie, zm. 14 czerwca 1936 w Beaconsfield) – brytyjski pisarz.

Urodził się i wychował w domu londyńskiego kupca Edwarda Chestertona. Po zdobyciu podstawowego wykształcenia podjął naukę sztuk plastycznych w Slade School of Art przy Uniwersytecie Londyńskim. Nigdy jednak nie ukończył studiów wyższych. Przez krótki okres po zdobyciu wykształcenia był rysownikiem i karykaturzystą, następnie wybrał dziennikarstwo i publicystykę. Reprezentował poglądy konserwatywne, przeciwstawiał się ideom socjalizmu i agnostycyzmu. Był mistrzem groteski, paradoksu i humoru absurdalnego. Występował w publicznych polemikach m.in. przeciwko G.B. Shawowi i H.G. Wellsowi. W młodości przejawiał postawę agnostyczną; z czasem zmienił poglądy i włączył się w nurt odnowy duchowej Kościoła anglikańskiego. W 1922 przeszedł z anglikanizmu na katolicyzm. Swoją drogę do poznania wiary opisał w monumentalnym dziele Ortodoksja. Pod wpływem katolickiej nauki społecznej stworzył wraz z Hilairem Bellokiem teorię tzw. dystrybucjonizmu, odrzucającą zarówno kapitalizm, jak i socjalizm, głoszącą potrzebę budowy społeczeństwa opartego na upowszechnieniu drobnej własności.

Był sympatykiem Polski (którą odwiedził w 1927), co przyczyniło się do jego popularności w tym kraju już w dwudziestoleciu międzywojennym.

Ford Madox Ford (1873-1939) – angielski prozaik, poeta, krytyk literacki i redaktor. Jego powieść z wątkami autobiograficznymi Dobry żołnierz. Opowieść o miłości (The Good Soldier - A Tale of Passion) należy do najważniejszych dzieł literatury angielskiej ubiegłego wieku. Po rozpoczęciu I wojny światowej Ford Madox Ford podjął pracę w Biurze Propagandy Wojennej, w której udzielali się również między innymi: G. K. Chesterton i John Galsworthy. I wojna światowa i jego udział w niej przyczynił się również do napisania doskonale przyjętej przez krytyków tetralogii Koniec defilady. Pisarz przyjaźnił się z Josephem Conradem, z którym napisał kilka utworów. Jest autorem lub współautorem blisko dziewięćdziesięciu dzieł, o których mówi się, że zmieniły światową literaturę.

Ford Madox Ford (1873-1939) – angielski prozaik, poeta, krytyk literacki i redaktor. Jego powieść z wątkami autobiograficznymi Dobry żołnierz. Opowieść o miłości (The Good Soldier - A Tale of Passion) należy do najważniejszych dzieł literatury angielskiej ubiegłego wieku. Po rozpoczęciu I wojny światowej Ford Madox Ford podjął pracę w Biurze Propagandy Wojennej, w której udzielali się również między innymi: G. K. Chesterton i John Galsworthy. I wojna światowa i jego udział w niej przyczynił się również do napisania doskonale przyjętej przez krytyków tetralogii Koniec defilady. Pisarz przyjaźnił się z Josephem Conradem, z którym napisał kilka utworów. Jest autorem lub współautorem blisko dziewięćdziesięciu dzieł, o których mówi się, że zmieniły światową literaturę.

Ford Madox Ford (1873-1939) – angielski prozaik, poeta, krytyk literacki i redaktor. Jego powieść z wątkami autobiograficznymi Dobry żołnierz. Opowieść o miłości (The Good Soldier - A Tale of Passion) należy do najważniejszych dzieł literatury angielskiej ubiegłego wieku. Po rozpoczęciu I wojny światowej Ford Madox Ford podjął pracę w Biurze Propagandy Wojennej, w której udzielali się również między innymi: G. K. Chesterton i John Galsworthy. I wojna światowa i jego udział w niej przyczynił się również do napisania doskonale przyjętej przez krytyków tetralogii Koniec defilady. Pisarz przyjaźnił się z Josephem Conradem, z którym napisał kilka utworów. Jest autorem lub współautorem blisko dziewięćdziesięciu dzieł, o których mówi się, że zmieniły światową literaturę.

Urodzony w Kalkucie w Indiach, gdzie jego ojciec pracował dla Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej. W roku 1817 jego rodzina wróciła do Anglii, gdzie William uczęszczał do szkół. Swą edukację kończył po dwóch latach Uniwersytetu w Cambridge. Zaczął pisać, między innymi w „The Times” i „Punch”. W roku 1860 założył i redagował „Cornhill Magazine”.

W swej karierze dziennikarza dużo podróżował po Europie, poznał wiele znakomitości swoich czasów takich jak Goethe czy Charlotte Brontë, ta druga stała się jego admiratorką i dedykowała mu drugie wydanie swej powieści Dziwne losy Jane Eyre (Jane Eyre).

Thackeray był niezwykle płodnym pisarzem, pisał pod wieloma zabawnymi pseudonimami (Charles James Yellowplush, Michael Angelo Titmarsh, George Savage FitzBoodle). Jego twórczość jest szczególnie związana z miejscowością Royal Tunbridge Wells, miasteczko to jest często portretowane w jego nowelach i powieściach. Dom w którym mieszkał, „Kamienna Willa” (Rock Villa), jest zachowany do dzisiaj w swej oryginalnej formie. To tu powstawały niektóre jego powieści (Tonbridge Toys, The Virginians).

Księga snobów – psychologiczne portrety społeczeństwa angielskiego – wyznacza kierunek jego twórczości, w której dowcipnie i krytycznie demaskuje hipokryzję umysłową i obyczajową rodaków, a szczególnie warstw wyższych. Najbardziej znane powieści: Targowisko próżności, Dzieje Pendennisa – po części powieść autobiograficzna, Rodzina Newcome’ów i baśń dla dzieci Pierścień i róża. William Thackeray pisał też powieści historyczne oraz był autorem studiów nad literaturą i historią Anglii, między innymi Angielscy humoryści osiemnastego wieku (1851).

Urodzony w Kalkucie w Indiach, gdzie jego ojciec pracował dla Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej. W roku 1817 jego rodzina wróciła do Anglii, gdzie William uczęszczał do szkół. Swą edukację kończył po dwóch latach Uniwersytetu w Cambridge. Zaczął pisać, między innymi w „The Times” i „Punch”. W roku 1860 założył i redagował „Cornhill Magazine”.

W swej karierze dziennikarza dużo podróżował po Europie, poznał wiele znakomitości swoich czasów takich jak Goethe czy Charlotte Brontë, ta druga stała się jego admiratorką i dedykowała mu drugie wydanie swej powieści Dziwne losy Jane Eyre (Jane Eyre).

Thackeray był niezwykle płodnym pisarzem, pisał pod wieloma zabawnymi pseudonimami (Charles James Yellowplush, Michael Angelo Titmarsh, George Savage FitzBoodle). Jego twórczość jest szczególnie związana z miejscowością Royal Tunbridge Wells, miasteczko to jest często portretowane w jego nowelach i powieściach. Dom w którym mieszkał, „Kamienna Willa” (Rock Villa), jest zachowany do dzisiaj w swej oryginalnej formie. To tu powstawały niektóre jego powieści (Tonbridge Toys, The Virginians).

Księga snobów – psychologiczne portrety społeczeństwa angielskiego – wyznacza kierunek jego twórczości, w której dowcipnie i krytycznie demaskuje hipokryzję umysłową i obyczajową rodaków, a szczególnie warstw wyższych. Najbardziej znane powieści: Targowisko próżności, Dzieje Pendennisa – po części powieść autobiograficzna, Rodzina Newcome’ów i baśń dla dzieci Pierścień i róża. William Thackeray pisał też powieści historyczne oraz był autorem studiów nad literaturą i historią Anglii, między innymi Angielscy humoryści osiemnastego wieku (1851).

Ford Madox Ford (1873-1939) – angielski prozaik, poeta, krytyk literacki i redaktor. Jego powieść z wątkami autobiograficznymi Dobry żołnierz. Opowieść o miłości (The Good Soldier - A Tale of Passion) należy do najważniejszych dzieł literatury angielskiej ubiegłego wieku. Po rozpoczęciu I wojny światowej Ford Madox Ford podjął pracę w Biurze Propagandy Wojennej, w której udzielali się również między innymi: G. K. Chesterton i John Galsworthy. I wojna światowa i jego udział w niej przyczynił się również do napisania doskonale przyjętej przez krytyków tetralogii Koniec defilady. Pisarz przyjaźnił się z Josephem Conradem, z którym napisał kilka utworów. Jest autorem lub współautorem blisko dziewięćdziesięciu dzieł, o których mówi się, że zmieniły światową literaturę.

Gilbert Keith Chesterton (ur. 29 maja 1874 w Londynie, zm. 14 czerwca 1936 w Beaconsfield) – brytyjski pisarz.

Urodził się i wychował w domu londyńskiego kupca Edwarda Chestertona. Po zdobyciu podstawowego wykształcenia podjął naukę sztuk plastycznych w Slade School of Art przy Uniwersytecie Londyńskim. Nigdy jednak nie ukończył studiów wyższych. Przez krótki okres po zdobyciu wykształcenia był rysownikiem i karykaturzystą, następnie wybrał dziennikarstwo i publicystykę. Reprezentował poglądy konserwatywne, przeciwstawiał się ideom socjalizmu i agnostycyzmu. Był mistrzem groteski, paradoksu i humoru absurdalnego. Występował w publicznych polemikach m.in. przeciwko G.B. Shawowi i H.G. Wellsowi. W młodości przejawiał postawę agnostyczną; z czasem zmienił poglądy i włączył się w nurt odnowy duchowej Kościoła anglikańskiego. W 1922 przeszedł z anglikanizmu na katolicyzm. Swoją drogę do poznania wiary opisał w monumentalnym dziele Ortodoksja. Pod wpływem katolickiej nauki społecznej stworzył wraz z Hilairem Bellokiem teorię tzw. dystrybucjonizmu, odrzucającą zarówno kapitalizm, jak i socjalizm, głoszącą potrzebę budowy społeczeństwa opartego na upowszechnieniu drobnej własności.

Był sympatykiem Polski (którą odwiedził w 1927), co przyczyniło się do jego popularności w tym kraju już w dwudziestoleciu międzywojennym.

Thomas Hardy (1840-1928) – angielski pisarz i poeta, przedstawiciel nurtu naturalistycznego. W 1910 roku odznaczony przez Króla Wielkiej Brytanii wyróżnieniem Order of Merit. Jego postaci literackie zmagają się ze swoimi pasjami i sytuacjami życiowymi. Utwory Hardy’ego, których akcja w większości rozgrywa się w półmitycznym hrabstwie Wessex, odznaczają się swoistymi poetyckimi opisami i nasyceniem fatalizmem.

Thomas Hardy (1840-1928) – angielski pisarz i poeta, przedstawiciel nurtu naturalistycznego. W 1910 roku odznaczony przez Króla Wielkiej Brytanii wyróżnieniem Order of Merit. Jego postaci literackie zmagają się ze swoimi pasjami i sytuacjami życiowymi. Utwory Hardy’ego, których akcja w większości rozgrywa się w półmitycznym hrabstwie Wessex, odznaczają się swoistymi poetyckimi opisami i nasyceniem fatalizmem.

Brytyjski polityk, poeta i pisarz, członek Partii Konserwatywnej, minister kolonii w drugim rządzie lorda Derby’ego.

Był młodszym synem generała Williama Earle’a Bulwera i Elizabeth Warburton-Lytton, córki Richarda Warburtona-Lyttona. Początkowo nosił nazwisko „Butler”. Drugie nazwisko, Lytton, dodał w 1844 r. Jego ojciec zmarł, gdy Edward miał 4 lata. Następnie wraz z matką przeprowadził się do Londynu. W 1822 r. rozpoczął studia w Trinity College na Uniwersytecie w Cambridge. Wkrótce jednak przeniósł się do Trinity Hall. W 1827 r. poślubił Rosinę Wheeler i miał z nią dwoje dzieci – lady Emily Elizabeth i Edwarda Roberta Lyttona, późniejszego 1. hrabiego Lytton i wicekróla Indii. Małżonkowie znaleźli się w separacji w 1836 r.

W 1831 r. Edward został wybrany do Izby Gmin jako reprezentant okręgu St Ives z ramienia radykałów. Od 1832 r. reprezentował okręg wyborczy Lincoln. W 1838 r. otrzymał tytuł baroneta. W Izbie Gmin zasiadał do 1841 r. Przez następne lata wiele podróżował po Europie. Do parlamentu powrócił w 1852 r. jako konserwatywny reprezentant okręgu Hertfordshire. W latach 1858-1859 był ministrem kolonii. W 1866 r. otrzymał tytuł 1. barona Lytton i zasiadł w Izbie Lordów.