Przypisy końcowe

Przypisy końcowe to literacka próba dotknięcia napięcia między logosem a mythosem, w ramach którego pojawiają się rozmaite relacje wiary i rozumu. Narrator w przypisach końcowych do eseju o Odysie snuje osobistą opowieść o swoich spotkaniach z Homerem. Pojawiają się w niej liczne apokryficzne dzieje króla Itaki, a także opowieść o pracach nad teatralną inscenizacją motywów Odysei. Dla narratora przypisy to miejsce na mythos, na opowieść, na zwierzenie. Tekst główny eseju, gdzie rządzi logos, pozostanie dla czytelnika nieznany. Przypisy końcowe są rozmową, ale możemy usłyszeć tylko jednego rozmówcę i tylko domyślać się, na jakie pytania odpowiada i jakie odpowiedzi sam dostaje.