Droga do Diuny

„Książę zwilżył usta językiem.
– To się nie wydaje możliwe. Nigdy nie słyszałem o czymś takim. Wielu ludzi regularnie przyjmuje melanż. To część naszej diety, Thufir. Musielibyśmy już słyszeć o symptomach głodu narkotycznego. Ja sam obchodziłem się bez przyprawy przez... – Pokręcił głową. – No cóż, ja... Do diabła, Thufir! Wiem, że mogę jej używać albo ją odstawić.
– A możesz, panie?
– Ale ja...
– Czy ktoś, kto może pozwolić sobie na regularne zażywanie melanżu, odstawi go na próbę? – zapytał Hawat. – Nie mówię o przypadkowych ludziach z klasy średniej. Mówię o tych z wyższej, którzy mogą go łatwo zdobyć i znają jego sprawdzone właściwości geriatryczne, o tych, którzy zażywają go codziennie w dużych ilościach w charakterze lekarstwa.
– To by było potworne – powiedział Leto.
– Nie byłby to pierwszy raz, kiedy jakaś wolno działająca trucizna została wprowadzona na rynek pod przykrywką dobra publicznego. Zapraszam cię, panie, do zapoznania się z historią zażywania saturialu, semuty, verity, tytoniu...”

W „Drodze do Diuny” Brian Herbert i Kevin J. Anderson rzucają światło na okoliczności powstania i redagowania najwybitniejszych dzieł Franka Herberta – „Diuny” i „Mesjasza Diuny” – zamieszczając odnalezione po latach w notatkach pisarza sceny i rozdziały, które zostały usunięte z obu powieści, a także jego korespondencję z wydawcą.
Wielką gratką dla czytelników będzie też „Planeta przyprawy” - alternatywna powieść o Diunie napisana przez obu twórców na podstawie szkiców Franka Herberta. Pokazuje ona, jak pierwotnie miała wyglądać „Diuna” i jak z niewielkiej, pozbawionej rozmachu powieści powstało ostatecznie arcydzieło światowej literatury SF.
Uzupełnieniem tego tomu są opowiadania Briana Herberta i Kevina J. Andersona – „Szept kaladańskich mórz”, „Polowanie na Harkonnenów”, „Mek do bicia”, „Twarze męczenników” i „Dziecko morza” - osadzone głównie w realiach stworzonej przez nich trylogii „Legendy Diuny”.

„«Droga do Diuny» to książka wyjątkowa i wspaniały prezent dla miłośników twórczości Franka Herberta! Frank Herbert z pewnością byłby zachwycony i dumny z tej kontynuacji swojej wizji” – Dean Koontz