Kobieta osobna i miasto

Kobietę osobną i miasto Vivian Gornick napisała już jako osoba – podług wszelkich definicji – dojrzała, bo dobiegała osiemdziesiątki. I w dużej mierze ten autobiograficzny esej właśnie dojrzałości i niedojrzałości dotyczy; obserwujemy tu bowiem życie autorki z perspektywy przełomowego dla niej momentu: kiedy kończąc sześćdziesiąt lat, po raz pierwszy poczuła, czym może być pełnia istnienia.

Kobieta osobna i miasto to (…) zachwyt nad życiem w całej jego paskudności. Jest ciężko, trudno i źle, ale są okruchy, które można codziennie znajdować i szlifować. Są więzi międzyludzkie, które wytrzymują godzinę próby. Czytajcie.
Olga Wróbel, Kurzojady