Konsekwencje

Niewielu debiutantów wkraczających na niderlandzkojęzyczną scenę literacką zostało z takim uznaniem przyjętych przez krytykę, co 27-letnia Niña Weijers. Swą powieścią z 2014 roku pt. Konsekwencje wzięła szturmem scenę literacką Holandii i Flandrii, zdobywając trzy nagrody literackie – nagrodę czytelników, za najlepszy debiut i dla literatury feministycznej – oraz trafiając na krótką listę do dwóch najważniejszych tego obszaru językowego. Konsekwencje to Künstlerroman, czyli powieść o kształtowaniu się artysty – w tym wypadku młodej artystki konceptualnej Minnie Panis, wschodzącej gwiazdy międzynarodowych targów sztuki, która eksperymentuje z własnym życiem i chwilami mimowolnie, wiedziona rozpaczą lub intuicją, przekuwa czynności dnia codziennego w twórczość artystyczną, odnosząc przy tym spektakularne sukcesy. Kiedy jednak odkrywa, że kochanek-fotograf bez jej wiedzy wykorzystał jej wizerunek do własnych merkantylnych celów, Minnie postanawia zaaranżować kolejne działanie artystyczne, w którym, jak się okaże, posunie się do ekstremum, w imię sztuki ryzykując własnym życiem. Rozgrywająca się w światku artystycznym historia porusza kwestię (sensowności) krytyki artystycznej, ale i zadaje ważkie pytania: „Kiedy kończy się życie, a zaczyna sztuka?”, „Czy da się zniknąć; tak naprawdę z n i k n ą ć?” i – wreszcie – „Czy istnieje się tylko wtedy, gdy się jest widzianym?”. Za pomocą różnych zwrotów akcji Weijers zgłębia temat, co to znaczy być zarówno artyst(k)ą, jak i – w bardziej podstawowym sensie – osobą obecną we własnym ciele i życiu. *** „MINNIE, SLEEPING”, rozciągało się wielkimi literami przez całą rozkładówkę, przedstawiającą w tle łóżko fotografa, a w nim Minnie, na brzuchu, z jedną zgiętą nogą, i zarys jej pośladków pod tkaniną koszulki nocnej. Przypominała coś, co zostało wyrzucone na brzeg, kobietę złamaną sztormem na morzu. (…) Na ostatnim zdjęciu, podpisanym „Minnie, 08:08 AM”, prześcieradło zakrywało jeszcze tylko jej lewą łydkę. Koszulka nocna podkasała się jej aż pod pachy. W świetle poranka leżała naga i bezbronna, białe ciało na białej pościeli. Bez wątpienia to były jej kształty, linia kręgosłupa lekko skrzywionego w lewo, małe pośladki. To moje ciało, pomyślała, a jednocześnie wiedziała, że prawdą była również rzecz przeciwna: to nie było jej ciało.” (fragment książki)