Parabole milczenia

Znakomite opowiadania; niby to jest taki prosty realizm, ale jednak przełamywany wycieczkami w stronę klasyków pokroju Juana Rulfo. ale nawet jakby to był prosty realizm, to szczerze powiem: każde właściwie opowiadanie jest tutaj jak cios; wiecie, coś jak przy lekturze najlepszych zbiorów Carvera – każde wystarcza za 400-stronicową powieść, bo Parra umie skondensować życie na 10-15 stronach, do tego choć początkowo wydawać się może, że to rzecz bardzo „męska”, potem okazuje się, że wrażliwość Parry sięga w bardzo różne rejony i sytuacje (od quasi-utopii socjalistycznej, po znakomity portret starzenia)

Książka znajduje się w kolekcji "Wybór Cieślika", w ramach której Krzysztof Cieślik, tłumacz, krytyk i redaktor, poleca swoje ulubione książki.

Mężczyzna czatujący w ciemności, by dokonać zemsty. Grupa biedaków, którzy postanawiają zająć kawałek pustyni. Piękna prostytutka, którą zarazem kocha i nienawidzi całe miasto. Drobny handlarz narkotyków szukający wsparcia u tajemniczych świętych. Kobieta zagubiona na cmentarzu w burzliwą noc po Dniu Zmarłych. Dziewięć opowiadań. Dziewięć historii. Dziewięć skoków w głęboki Meksyk.

Role głównych bohaterów obsadza Eduardo Antonio Parra zwykłymi ludźmi: to prości rolnicy i robotnicy, ofiary przemocy, ale też kryminaliści i członkowie półświatka. W ich losach przegląda się rzeczywistość Meksyku początku XXI wieku, kraju, który kapituluje wobec wszechobecnych karteli i korupcji. Ale to nie sensacje rodem z pierwszych stron gazet wypełniają te opowieści, tylko historie jednostek, które czasem walczą o godność, a czasem już tylko o przetrwanie. To proza skonstruowana z mistrzowską precyzją, oszczędna, celna, która potrafi przybrać tony liryczne, lecz bywa też lapidarnie oschła, a niekiedy staje się wręcz hipnotyczna.

Parra nawiązuje do wielkich twórców literatury meksykańskiej – jak choćby Carlosa Fuentesa czy Juana Rulfo – pozostając zarazem twórcą na wskroś współczesnym.